๏ ๏ ตุ๊ดตู่ในรูกระบอก ๏ ๏

๏ ๏ ตุ๊ดตู่ในรูกระบอก ๏ ๏
(ร้องลำวิลันดาโอด)
สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ- ทรงนิพนธ์

ตุ๊ดเอ๋ย ตุ๊ดตู่
ในเรี่ยว ในรู ช่างอยู่ได้
ขี้เกียจ นักหนา ระอาใจ
มาเรียกให้ กินหมาก ไม่อยากคบ
ชาติขี้เกียจ เบียดเบียน แต่เพื่อนบ้าน
การงาน สักนิด ก็คิดหลบ
ตื่นเช้า เราจักหมั่น ประชันพลบ
ไม่ขอพบ ขี้เกียจ เกลียดนักเอย....



บทอาขยาน ชั้นประถมปีที่ ๒ สมัยเราเด็ก

ปีใหม่ 2559 ชีวิตเก่า 63

ปีผ่านไป ผ่านธรรมดาของปี เมื่อปีใหม่มาทั้งที่ชีวิตเก่าไปเรื่อย วันผ่านไปทุกวัน วันใหม่มาไม่เห็ฺนมีเรื่องน่าตื่นเต้น เหมือนปีใหม่มา
เดี๋ยวนี้เรามีการนับถอยหลัง (Count Down) มีสวดมนต์ข้ามปี มีอะไรต่อมิอะไรมากมาย เราประดิษฐ์มันขึ้นมา และเราเข้าไปยึดถือเป็นจริงเป็นจัง จนลืมไปว่ามันพึ่งประดิษฐ์มาเมื่อไม่นานนี้เอง ประดิษฐ์มาเพื่อการค้า เพื่อพานิชยการโดยเฉพาะ
ตอนผมเด็กๆ ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้น ก็แค่ปีใหม่ เป็นการเปลี่ยนเพื่อนับหรือทำอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความหมายมากไปกว่าวันที่เปลี่ยนเป็นวันใหม่ หรือขึ้นเดือนใหม่ ก็แค่นั้นฃ
เราประดิษฐ์สิ่งต่างๆ ขึ้นมาแล้วไปยึดถือมัน เป็นจริงเป็นจังราวกับมันมีชีวิตอยู่คู่กับมนุษยชาติมานานมากแล้
ปีอาจจะมาใหม่ แต่ชีวิตนั้นเก่าไป คือความเสื่อมธรรมดาของสังขารทั้งหลาย
มีความสุขกับทุกวันที่ลมหายใจยังผ่านร่างนี้
ด้วยจิตนอบน้อม

ส่งความสุขปีใหม่ 2559

ทั้งปีนี้ห่างเหิน ห่างหายจาก นักเรียนของชีวิตไป มีวันเริ่มปีและวันปิดปี ปีหน้าค่อยเริ่มใหม่

ชีวิตไม่คิดมาก

บางอย่างอยากทำไม่ได้ทำ ไม่ต้องคิดมาก
บางอย่างไม่อยากทำแต่ต้องทำ ไม่ต้องคิดมาก
แค่ทำหรือไม่ทำ ไม่ต้องคิดมาก
ความคิดบางครั้งกระตุ้นให้ทำบางครั้งห้ามไม่ให้ทำ ไม่ต้องคิดมาก
ทำอะไรด้วยความรู้สึก ไม่ต้องคิดมาก
บางครั้งคิดว่ารู้สึกแล้วทำ ไม่ต้องคิดมาก
มนุษย์ที่ไม่คิดไม่ใช่มนุษย์ ไม่ต้องคิดมาก
มนุษย์ที่คิดตลอดไม่ใช่มนุษย์ ไม่ต้องคิดมาก
มนุษย์ก็คือมนุษย์ ไม่ต้องคิดมาก
คิดหรือไม่คิด มนุษย์หรือไม่มนุษย์ ไม่ต้องคิดมาก

หายใจเข้ายาว หายใจออกยาว
หายใจเข้าสั้น หายใจออกสั้น
หายใจเข้ายาว หายใจออกสั้น
หายใจเข้าสั้น หายใจออกยาว

แค่หายใจ ไม่ต้องคิดมาก

ไร้คิด ไร้ทุกข์ ไร้สุข  ไม่ต้องคิดมาก

ส่งความสุขปีใหม่ ๒๕๕๘

ชิ้นที่หายไป

มี VDO มาจากคุณพินิจ ดูแล้วได้ใช้ความคิดดีครับ ลองดูนะครับ

 VDO ที่ส่งมาใน Line

ดูแล้วเห็นว่ามีชิ้นที่หายไป มันหายไปไหน อย่างไร
อันที่จริงคำนวนได้นะครับ แต่ยุ่งและเข้าใจยาก ลองทำดูเป็นแบบกระดาษนะครับ
เริ่มจากที่เค้าให้ทำตามภาพนะครับ

 

 

 

 

 

เห็นแล้วนะครับ มายาภาพบางครั้งเราไม่มีความทรงจำในภาพเก่า มันกว้างเท่าใด มันต่อกันอย่างไร ขนาดเป็นเท่าใด เราเพียงแต่เห็นว่า สิ่งที่เขาทำนั้นน่าสนใจ 

บางครั้งเราต้องกลับมาทำซ้ำดูซ้ำถึงจะเห็น 

แวบแรกรู้แล้วว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติ แต่ยังไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ต้องทบทวนซ้ำ จึงเข้าใจ

เรียนรู้อะไรจากชิ้นที่หายไป

มายาภาพที่นำเราไปหากไม่ไตร่ตรองเราจะไม่เข้าใจและคิดว่าไม่ควรเป็นไป

ชิ้นที่หายไปนั้นมันอาจเป็นชิ้นที่สร้างความสุขให้คนที่สร้างมายาภาพ ความสุขที่ได้กลืนกินไป

แต่ถ้าเราเป็นเจ้าของชิ้นแห่งความสุขนั้น ดูเหมือนว่าคนสร้่างมายาภาพได้ตัดแต่งและนำชิ้นแห่งความสุขของเราไป ส่วนเราได้แต่นั่งดูและไม่เข้าใจ ส่วนชิ้นแห่งความสุขเขาได้กลืนกินไปแล้วและบอกกับเราว่ามันยังอยู่เท่าเดิม

ดีใจที่ยังได้คิดครับ

คาจัย

ภาพคำถามที่ คุณพินิจ ฯ ได้สอบถามมาทาง Line

ได้โจทย์ทางคณิตศาสตร์มาแล้วพยายามอธิบายมัน
มันอธิบายยากบางครั้งเรารู้ว่า ตรรกะนั้นไม่เป็นไปตามที่ปรากฎ
และการตั้งคำถามชักจูงให้คิดไปในทางแห่งคำถามนั้น
ตามภาพคือดูเหมือนมันมีตรรกะที่สอดคล้องกัน
ครั้งแรกที่มันปรากฎขึ้นคำตอบคือ เอาสิ่งที่รวมกันไม่ได้มารวมกัน
มันต้องไม่เท่ากันเป็นธรรมดา
แต่ถ้าเราพยายามหาว่า 1 ที่เพิ่มขึ้นนั้นมาจากไหน ตามคำถาม
เรากำลังตกหลุมพรางแห่งคำถาม
แต่ถ้าจะตอบว่า 1 นั้นมาจากการรวมสิ่งที่ไม่ใช่สิ่งที่นำมารวมกันได้
ดูเหมือนจะไม่มีน้ำหนักเท่าไรในการอธิบาย
จากคาจัยนำมาลองอธิบายในเชิงสมการจะได้ผล ดังนี้

เรียนรู้อะไรบ้างจาก คาจัย
ด้านความรู้ ต้องใช้ความรู้ด้านคณิตศาสตร์มาพิสูจน์ แต่การอธิบายให้กระจ่างต้องไปให้พ้นจากความรู้สึก ต้องออกจากมายาของคำถาม จึงจะหาความจริงที่ปรากฏได้อย่างปราศจากอคติและความรู้สึก
ด้านทักษะ ได้ฝึกการใช้คณิตศาสตร์เบื้องต้น และฝึกการวิเคราะห์ข้อมูล หาความสัมพันธ์ เห็นรูปแบบและนำไปอธิบายได้
ด้านทัศนะคติ ชอบที่จะได้คิดจะได้ไม่เป็นอัลไซเมอร์เร็วเกินไป
โดยรวมชอบครับ
บทเรียนรู้ ชีวิตเป็นเหมือนเช่น "คาจัย" นี้แหละ หากเงินในกระเป๋าคือต้นทุนความเป็นประโยชน์ เราใช้ไป มันหมดไป เรายังติดอยู่กับมายาว่ามันเหลืออยู่ แล้วเอามารวมกันว่ามันยังมีอยู่ มันควรเท่ากัน บางครั้งถ้าเราใช้ไปเราควรคำนึงถึงการใช้มากกว่าสิ่งที่เหลืออยู่ที่เป็นมายา ใช้ไปรู้ว่าเหลือเท่าใดอย่าให้มันหมดไปพยายามเพิ่มมาต้นทุนความเป็นประโยชน์จะได้มีและไม่หมดไป ไม่ต้องมาหาว่าเหลืออยู่เท่าใด มันไม่หมดไปเหมือนใช้อย่างเดียว